به گزارش حاشیه ورزش
دیدیه اندونگ، هافبک گابنی استقلال، در فصل گذشته یکی از بازیکنان خارجی تأثیرگذار تیم بود. طبق اعلام باشگاه، در قرارداد این بازیکن بندی وجود داشته که به استقلال اجازه می‌داده تا در صورت اعلام رسمی تا ۱۹ فروردین، قرارداد او را برای یک فصل دیگر با مبلغ ۹۰۰ هزار دلار تمدید کند.
استقلال این بند را پیش از تعطیلات نوروزی فعال کرده و از نظر این باشگاه، بازیکن موظف است فصل آینده نیز در جمع آبی‌ها باقی بماند. اما در سوی دیگر، مدیربرنامه‌های اندونگ این تفسیر را نمی‌پذیرند و ادعا می‌کنند که بازیکن مجاز است به باشگاه دیگری منتقل شود.
تحلیل حقوقی: شروط اعتبار تمدید یک‌طرفه چیست؟
در نظام حقوقی حاکم بر فوتبال بین‌الملل، به‌ویژه در فیفا و دادگاه CAS، بندهای تمدید یک‌طرفه تنها در صورتی معتبر تلقی می‌شوند که مجموعه‌ای از شروط مشخص در آن رعایت شده باشد. مهم‌ترین این شروط که در یکی از پرونده‌های بررسی شده در CAS توسط گروه اسپولگ توضیح داده شده، به شرح زیر است:
۱. مدت دقیق قرارداد جدید مشخص شده باشد.
۲. مهلت زمانی اعمال بند تمدید از ابتدا تعیین شده باشد.
۳. افزایش مالی قابل توجه برای بازیکن لحاظ شده باشد.
۴. محتوای قرارداد جدید کاملاً تحت اختیار یک‌طرف نباشد.
۵. بند تمدید در زمان امضای قرارداد اصلی به‌وضوح درج شده باشد.
۶. مدت تمدید با مدت قرارداد اصلی تناسب داشته باشد.
۷. تعداد دفعات تمدید به یک‌بار محدود شده باشد.
باشگاه استقلال معتقد است همه شروط بالا رعایت شده‌اند. به‌طور مشخص: مدت تمدید (یک فصل) در بند آمده، تاریخ نهایی (۱۹ فروردین) مشخص بوده و اعلام رسمی پیش از آن صورت گرفته، مبلغ حدود یک میلیون دلار نسبت به قرارداد اولیه افزایش قابل قبولی محسوب می‌شود. بند تمدید در نسخه انگلیسی قرارداد گنجانده شده و به امضای طرفین رسیده است.
چرا این پرونده ممکن است پیچیده شود؟
با این که به نظر می‌رسد باشگاه استقلال تمام شروط قانونی تمدید خودکار قرارداد اندونگ را در نظر گرفته است، پرونده‌هایی از این دست در نهادهایی مثل فیفا و CAS صرفاً بر اساس بندهای نوشتاری قضاوت نمی‌شوند. مفاهیمی مانند شفافیت قرارداد، حسن نیت طرفین، عدم وجود اجبار، و انصاف در حقوق ورزشی نقش تعیین‌کننده‌ای دارند.
بنابراین حتی اگر باشگاه استقلال تمام شروط مورد نظر را رعایت کرده باشد، همچنان امکان دارد که قاضی پرونده با استناد به تفسیر متفاوتی از «عدالت قراردادی» رأیی صادر کند که نتیجه آن مورد انتظار هیچ‌کدام از طرفین نباشد.
در حال حاضر، استقلال با اتکا به مفاد مکتوب قرارداد، خود را مالک حق تمدید می‌داند، در حالی که طرف بازیکن بر تفسیر متفاوتی از همان بندها تأکید دارد. نتیجه نهایی این تقابل، در صورت ادامه تنش، احتمالاً در نهادهای بین‌المللی مشخص خواهد شد؛ جایی که هم سند، هم نیت، و هم تفسیر دقیق قرارداد مورد قضاوت قرار خواهد گرفت.
