به گزارش حاشیه ورزش ، مرور وضعیت تیم‌های ایرانی برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا و در قیاس با تیم‌های دیگر کشورهای حاضر در این مسابقات، نمایانگر یک واقعیت تلخ است که فقط این ایرانی‌ها هستند که بدون برنامه و با حداقل آمادگی راهی این مسابقات می‌شوند و اگر موفقیتی به دست می‌آید، حاصل دست رنج بازیکنان و مربیانی است که توان فنی و استعداد آن‌ها فراتر از این قاره و کشورهای منطقه است.
حذف استقلال و تراکتور در برابر نمایندگان عربستان و حتی صعود پرسپولیس که تنها تیم ایرانی حاضر در مرحله بعدی این مسابقات است، در شرایطی رقم خورد این سه تیم نه تنها تقویت نشده بودند، بلکه بدون بازی رسمی راهی لیگ قهرمانان آسیا شدند و برابر رقبای حاضر و آماده خود به میدان رفتند.
وضعیت تیم‌های ایرانی در هفته‌ها و روزهای منتهی به این مسابقات، یک خبر ویژه یا هدیه خوب برای تیم‌هایی غرب آسیا بود که در کنار هزینه‌های میلیون دلاری خود و همینطور استفاده از شرایط میزبانی و همینطور شرایط حرفه‌ای، چشم انتظار تضعیف روز افزون و عدم برنامه ریزی تیم‌ها در داخل ایران هستند. در واقع هیچ یک از تیم های شرق و غرب آسیا نمی‌توانستند با خرید بازیکن و مربیان حرفه ای اینطور بر تیم‌های ایرانی غلبه کنند که مسئولان این تیم‌ها و همینطور متولیان ورزش و فوتبال اینطور آن را خالی از هر گونه سلاحی کردند.
با یک مرور ساده بر وضعیت تیم‌های ایران در این مسابقات حدفاصل برگزاری مرحله گروهی تا حذفی، نشان می دهد که این تیم‌ها با چه آشفتگی و بی برنامگی‌ای خود را مهیای حضور در لیگ قهرمانان آسیا کردند و حتی در این بین تراکتوری‌ها تصمیم داشتند در مسابقات شرکت نکنند؛ مسابقاتی که برخی از تیم‌های قطری با میلیون‌ها دلار هزینه از مرحله پلی‌آف و همینطور گروهی صعود نکردند.
هر سه تیم پرسپولیس، استقلال و تراکتور کمابیش ستاره های تاثیرگذار و همینطور بهترین بازیکنان خود در فصل گذشته را از دست دادند و به جای آن‌ها بازیکنانی جذب شدند که تقریبا ملی‌پوش نبودند و سابقه اندکی در بازی های بین المللی داشتند. از طرفی به علت مدت زمان کوتاه برای برگزاری تمرینات تیمی، به هماهنگی لازم نرسیدند و از طرفی با توجه به شروع دیرهنگام لیگ برتر از اواخر مهر، از برگزاری بازی‌های رسمی برای مهم‌ترین و سخت‌ترین مراحل لیگ قهرمانان آسیا، فاقد آمادگی لازم بودند.
قطعا برای عربستانی‌ها و اماراتی و همینطور تیم های شرق آسیا، خوشبختی بالاتر از این نیست که یکی از قدرت‌های آسیا و صدرنشین کنونی رنکینگ ملی فوتبال جهان، اینطور نمایندگانش را با دست و پای بسته شده راهی مسابقات می کند و در نتیجه، همیشه مطابق میل رقبای خود عمل می‌کنند.
شاید باید کلید ناکامی چند دهه‌ای تیم‌های ایرانی در فوتبال آسیا را در همین وضعیت آشفته و بدون برنامه جست و جو کرد که همیشه به جای تقویت شدن و استفاده حداکثری از شرایط موجود مانند آنچه سایر کشورها انجام می دهند، با حداقل‌ها به مصاف رقبای خود می‌روند؛ یکی از همین حداقل‌ها بازیکنان خارجی و باکیفیت هستند که وجه تمایز تیم‌های عربی و همینطور شرق آسیا برابر ایرانی‌ها شده‌اند.
مرور شکست استقلال مقابل الهلال و یا ناکامی پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا موید این است که در دیدارهای رودررو با تیم‌های آسیایی، خارجی ها گران قیمت و باکیفیت بیشترین ضربه را به ایرانی‌ها زده‌اند و در مقابل هیچ یک از سه تیم ایرانی حاضر در یک هشتم نهایی آسیا، از داشتن یک بازیکن خارجی هم بهره نبردند.
این فقط نمونه کوچکی در برابر چندین و چند ایراد موجود در تیم‌های ایرانی است که باعث تنزل توان فوتبال باشگاهی ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا شده است؛ به طوری که در مسابقات ملی که هیچ تیمی قادر به استفاده از بازیکن خارجی نیست و باید از داشته‌های ملی و وطنی خود استفاده کند، تیم ملی ایران صدرنشین رنکینگ فیفا می‌شود اما در مسابقات باشگاهی حرفی برای گفتن نیست و اگر موفقیت به دست آمده، حاصل یک موقعیت ناخواسته و تلاش بازیکن و مربیان بوده است نه برنامه ریزی مدیریتی کوتاه یا بلند مدت!
