دیگران مدال می‌گیرند فوتبالیست‌ها پاداش

به گزارش حاشیه ورزش 

این مساله مربوط به دیروز و امروز هم نیست، سالیان دراز است که ورزشکاران غیر فوتبالی نسبت به تفاوت فاحش پاداش بین رشته‌های غیر فوتبالی و تیم ملی فوتبال اعتراض می‌کنند و صدایشان به گوش وزارت ورزش نمی‌رسد. تفاوتی نمی‌کند وزیر چه کسی باشد، آن چیزی که مشخص است این است که هیچ‌کس نمی‌خواهد یک‌بار برای همیشه به مساله عدالت و رساندن حق به‌حق دار رسیدگی کند.

مبحث شایسته‌سالاری به‌طور کل از ورزش رخت بربسته است.شاید بتوان با پرافتخارترین تیم والیبال نشسته جهان آغاز کرد. تیم ملی والیبال نشسته ایران که غول والیبال معلولین جهان است و عملا هیچ تیمی در جهان توان مقابله با آن را ندارد. کسب قهرمانی پاراالمپیک و جهان آن‌هم با تعداد دفعاتی که از انگشتان دست بیشتر می‌شود کاری است که والیبال مردان ایران آن را بارها و بارها انجام داده‌اند اما درست بعدازاین اتفاقات بود که مرتضی مهرزاد کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته ایران به‌رغم پاداش‌ها و تفاوت فاحش آن با فوتبالی‌ها اعتراض کرد.

مرتضی مهرزاد در واکنش به این تبعیض‌ها به کنایه گفت: «الان چند هفته است که از مسابقات جهانی برگشته‌ام اما حتی یک نفر از وزارت ورزش پیگیر ما نبود. گفتن این حرف‌ها هم زشت است. همیشه وقتی یک ورزشکار از ایران خارج می‌شود و به کشور دیگر می‌رود، به آن‌ها می‌گویند خیانت کرده‌اند اما چرا مسوولان یک‌بار از خودشان نمی‌پرسند چرا این ورزشکار تصمیم گرفته برود و در کشور دیگری فعالیت ورزشی‌اش را انجام دهد؟ مسوولانی که باعث ایجاد چنین شرایطی شدند باید پاسخگو باشند. در مسابقات جهان موفق شدیم تیم آمریکا را با نتیجه سه بر صفر شکست دهیم؛ همین آمریکایی که نتایج آن مهم است، مگر ما می‌گوییم به ما پول بدهند اما چرا حتی با یک شاخه گل به استقبال ما در فرودگاه نیامدند؟ حتی وزیر ورزش به‌جای خودش به معاونانش هم نگفت که به استقبال ما بیایند.

مهرزاد در ادامه گفت: «بازهم تاکید می‌کنم ما به فوتبال حسادت نمی‌کنیم، من طرفدار پرسپولیس هستم و دوست دارم هزاران هزار یورو و دلار به فوتبالیست‌ها پول بدهند اما در کنارش به ما که در مسابقات جهانی و پارالمپیک همیشه پرچم ایران را به اهتزاز درمی‌آوریم هم توجه کنند. این خواسته زیادی نیست. مسوولان با یک شاخه گل به استقبال تیم قهرمان جهان می‌آمدند و حتی پول آن شاخه گل را هم با ما حساب می‌کردند ولی به تیم ما احترام می‌گذاشتند. گفتن این حرف‌ها زشت است. اگر ما فوتبالی بودیم شرایط بهتری داشتیم اما متأسفانه جرممان این است که ورزشکار جانبازان و معلولین هستیم.»

بعد از والیبال نشسته می‌توان به کشتی پرداخت، کشتی‌گیرانی که بارها و بارها از سد آمریکاهایی گذشته‌اند و همیشه با کسب مدال‌ها خوش‌رنگ افتخار پرچم ایران بوده‌اند.

چندی پیش محمدابراهیم امامی سخنگوی فدراسیون کشتی در رابطه با پاداش‌های تیم ملی کشتی و بدقولی‌ها در مورد پرداخت آن‌ها گفت: «متأسفانه جوایز و پاداش کشتی‌گیران هنوز پرداخت‌نشده ولی شاهد این هستیم که به فوتبالیست‌ها پاداش باخت و حذف شدن از جام جهانی می‌دهند.»

این مساله در مورد تیم ملی والیبال هم صدق می‌کند. قبل از ماجراها و حواشی حواله‌های تیم ملی فوتبال، سید محمد موسوی در واکنش به مبحث دریافتی‌های تیم ملی والیبال واکنش نشان داده و اشاره‌کرده بود که سال‌های زیادی است که هیچ پول و پاداشی از طریق فدراسیون برای ملی پوشان والیبال واریز نشده است. این در شرایطی است که والیبال مردان ایران بارها و بارها در مسابقات مختلف عملکرد درخشانی داشتند و در حال حاضر از قدرت‌های مطرح والیبال دنیا هستند. والیبال ایران که بارها و بارها از پس آمریکا، لهستان، برزیل و.. دیگر تیم‌های قدرتمند برآمده سال‌هاست با مشکلاتی در حوزه دریافت پاداش و امکانات مواجه است.

چندی بعد میلاد عبادی پور کاپیتان تیم ملی هم در حمایت از اعتراضات سید محمد موسوی گفت: «اگر این ۱۸ میلیون را نمی‌دادند بهتر بود. ۱۸ میلیون پاداش فدراسیون والیبال برای بازیکنان، شوخی نامناسبی بود.»

اوضاع پاداش‌های نامناسب به اینجا ختم نمی‌شود، رییس فدراسیون قایقرانی هم در واکنش به شرایط و بودجه‌های نامناسب در این فدراسیون گفت: «ما برای حل مشکل تجهیزات به بودجه کلان و کمک مسوولان دیگر نیاز داریم. البته مسوولان ورزشی کمک می‌کنند و منظور من کمک از سوی مسوولان غیرورزشی خارج از وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و پارالمپیک است. افرادی که نزدیک انتخاباتشان دوست دارند با ورزشکاران ما عکس بگیرند، در این زمینه هم کمک کنند. ارگان‌های زیادی هستند که می‌توانند کمک کنند تا راحت‌تر از این پیش برویم.»

همان‌طور که در ابتدا گفته شد این موضوع مربوط به دیروز و امروز نیست، هدیه کاظمی نخستین بانوی مدال‌آور در رشته قایقرانی سال ۹۷ بعد از درخشش در مسابقات آسیایی جاکارتا گفته بود: « به‌هرحال ورزشکارانی همچون بنده که نه حقوقی از فدراسیون دریافت می‌کنیم و نه بیمه هستیم و از طرفی حمایت استانی هم ضعیف است که تجلیل بنده پس از کسب مدال دربازی‌های آسیایی به‌مراتب پایین‌تر از استان‌های دیگر بود، تنها امیدمان به همین مسابقات بین‌المللی و پاداش‌های آن است. هر بار جلوتر می‌رویم به‌جای آنکه بر پاداش‌ها افزوده شود، از آن کاسته می‌شود. در رشته‌ای مثل قایقرانی یکبار می‌گویند چون گروهی است جوایز بین دو تا چهار نفر تقسیم می‌شود، بار دیگر چهار مدال کسب کردم تنها یک جایزه کامل داده شود و مابقی از آن‌ها کاسته شد.»