به گزارش حاشیه ورزش
خولیو ولاسکو، سرمربی تیم والیبال زنان ایتالیا، یکی از برجسته‌ترین مربیان تاریخ والیبال، از دل یکی از بزرگترین تراژدی‌های قرن بیستم برخاسته است. موضوعی که در مورد او خیلی به آن پرداخته نشده و شاید کسی نمی‌داند.
او و برادرانش، رائول و لوئیس، در دوران دیکتاتوری نظامی آرژانتین در دهه هفتاد، با وحشت و سرکوب بی‌رحمانه‌ای مواجه شدند. لوئیس، یکی از برادران ولاسکو، توسط پلیس حکومت نظامی ربوده شد و پس از تحمل شکنجه، تنها با معجزه‌ای به خانواده بازگشت، در حالی که بسیاری از دوستان او ناپدید شدند و هرگز پیدا نشدند.
خولیو ولاسکو، که ابتدا به عنوان مربی مینی والیبال در باشگاهی کوچک در بوئنوس آیرس کار خود را آغاز کرد، به تدریج به یکی از بزرگترین مربیان والیبال جهان تبدیل شد. او در دوران حکومت نظامی از آموزش در دبیرستان محروم شد و والیبال را به عنوان راهی برای رستگاری انتخاب کرد.
ولاسکو پس از رشد در باشگاه فروکاریل و کسب قهرمانی، به تیم ملی والیبال آرژانتین پیوست و در سال 1983، همزمان با بازگشت دموکراسی به کشورش، پیشنهاد مربیگری تیم ملی ایتالیا را پذیرفت و به یکی از بزرگترین مربیان این کشور تبدیل شد.
روش ولاسکو همواره بر کار روی ذهن و روان بازیکنان استوار بوده است. او با جملات تأثیرگذار خود مانند «برنده‌ها راه حل می‌یابند، بازنده‌ها به دنبال بهانه» و «هرکس برنده شود جشن می‌گیرد، هر که بازنده توضیح می‌دهد»، تأثیری عمیق بر دنیای ورزش گذاشته است. ولاسکو نه تنها در والیبال، بلکه در فوتبال نیز به دنبال چالش‌های جدید رفت و به عنوان مدیر کل لاتزیو و مسئول بخش فیزیکی- ورزشی اینتر فعالیت کرد. او همچنین هدایت تیم‌های ملی والیبال جمهوری چک، اسپانیا و ایران را برعهده داشت و همواره بر اهمیت فرهنگ ملی تأکید می‌کرد.
- منبع خبر : خبر ورزشی
