به گزارش حاشیه ورزش، در مسابقات پرهیجان SailGP، هنوز دو دقیقه از شروع نگذشته بود که داور بازی دو تیم را عملاً حذف کرد؛ برزیل به‌خاطر خطای استارت، استرالیا به‌خاطر ایجاد خطر برخورد برای کانادا.در همین حین، یکی از ملوانان کانادایی فریاد زد: «ما نزدیک بود یه قایق رو دو نصفه کنیم!» و گزارشگر مسابقه با هیجان گفت: «کریگ میچل کارت سیاه رو برای برزیل رو کرد!» کارت سیاه؟ بله، معادل همان اخراج بی‌بازگشت.اما نکته جالب این‌جاست: در حالی که قبلاً داورها سوار بر قایق‌های پرسرعت مسابقه‌دهنده‌ها را تعقیب می‌کردند، حالا داور وسط بازی اصلاً در محل مسابقه نیست. او در استودیویی ساکت در لندن نشسته، با چند مانیتور، یک نرم‌افزار شبیه بازی‌های آتاری و از همان ردیاب‌هایی استفاده می‌کند که در موشک‌ها به کار می‌رود.اینجا قایقرانی بادبانی است؛ جایی که سرعت قایق‌ها به بیش از 100 کیلومتر در ساعت می‌رسد و داور هم‌زمان از بالا همه‌چیز را می‌بیند؛ برعکس VAR فوتبال که بعضی وقت‌ها با 3 دوربین از زاویه نامناسب، تا 5 دقیقه دیرتر تصمیم‌ها گرفته می‌شود.
کریگ میچل، داور ارشد این مسابقات، می‌گوید: «ترجیح می‌دم حداکثر تا ۱۰ ثانیه بعد از یک صحنه تصمیمم رو بگیرم. ما نمی‌تونیم مسابقه رو نگه داریم، پس باید لحظه‌ای قضاوت کنیم».اگر با VAR فوتبال آشنا باشید، این جمله‌ها برای‌تان عجیب و آرمانی به نظر می‌رسد.میچل حتی می‌گوید گاهی بعد از بازی با تیم‌ها گفت‌وگو می‌کند، اشتباهاتش را توضیح می‌دهد، و می‌پرسد: «از دید شما کجا اشتباه کردیم؟» او خودش را «وجهۀ سازمان» می‌داند. یا همان‌طور که با خنده می‌گوید: «سیبل پرتاب دارت».سازوکار داوری در این مسابقات کاملاً مبتنی بر تکنولوژی است. قایق‌های دو بدنه تندرو (F50 Catamaran) با سیستم نرم‌افزار داوری هوشمند (UmpApp) ردیابی می‌شوند؛ گرافیکی ساده شبیه بازی‌های دهه ۸۰ میلادی، اما با اطلاعات موقعیت‌یابی با دقت ۲.۵ سانتی‌متر. داوران، به جای تماشای قایق‌های واقعی، روی همین شبیه‌سازی تمرکز می‌کنند تا بتوانند فاصله و زاویه حرکت را دقیق تحلیل کنند.میچل می‌گوید: «ما همه اطلاعات رو داریم. قبلاً که روی آب داوری می‌کردیم، بعضی صحنه‌ها رو اصلاً نمی‌دیدیم. حالا هیچ بهونه‌ای برای اشتباه نداریم».در این سیستم، خبری از مکث‌های چنددقیقه‌ای نیست. تیم داوری هر کدام روی دو تا سه قایق تمرکز دارند، و اطلاعات به‌صورت لحظه‌ای ردوبدل می‌شود. نه از قطع جریان بازی خبری هست، نه از سکوت‌های اعصاب‌خردکن داور ویدئویی.
میچل که خودش طرفدار راگبی است، درباره فوتبال و VAR هم نظر دارد:«وقتی ۶۰ هزار نفر توی استادیوم نمی‌دونن چرا بازی متوقف شده، این یعنی یه جای کار می‌لنگه. راگبی و کریکت اعلام عمومی تصمیمات رو شروع کردن، فوتبال هم باید یاد بگیره».در SailGP، برخی از تصمیمات داور به‌صورت زنده اعلام می‌شود، برخی دیگر نه، اما همه تیم‌ها مطلع می‌شوند و خلاصه تصمیم‌ها هم به‌صورت ویدیو آنلاین منتشر می‌شود.
داوران قایقرانی بادبانی هر ماه با همان ابزار UmpApp، مسابقات قبلی را بازسازی و مرور می‌کنند. تمرین ذهنی و هماهنگی تیمی برای آن‌ها مثل تمرین بدنی برای ورزشکاران است.«اشتباه ما معمولاً خطای ارتباطیه، نه اینکه چیزی رو نبینیم. پس باید درک کنیم کی داره چی رو نگاه می‌کنه».و بله، بیشتر داورها سابقه قایقرانی حرفه‌ای دارند؛ موضوعی که میچل آن را برای قضاوت درست، حیاتی می‌داند. به‌قول خودش: «لازم نیست لیونل مسی باشی، ولی باید بدونی توپ چطوری حرکت می‌کنه».
در مسابقه ششم، برزیل کمی زودتر از تایمر استارت زد و به آخر خط فرستاده شد. و بعد هم برخورد چهار قایق، استرالیا، بریتانیا، دانمارک و کانادا، که با جریمه سنگین استرالیا تمام شد. میچل می‌گوید: «اینجا باید تشخیص بدی کی باید به کی جا بده. تصمیم سختی بود».اما بعدتر، همه صحنه‌ها بازبینی می‌شوند و دقت نهایی تیم داوری برای آن مسابقه حدود ۹۸ درصد تخمین زده می‌شود. میچل می‌گوید: «دو تصمیم اشتباه داشتیم از ۸۵ تا. باید این‌قدر دقیق باشیم، چون همه ابزارها دستمونه».
در دنیایی که حتی VAR هم برای بسیاری از هواداران فوتبال ناامیدکننده شده، قایقرانی بادبانی یک نمونه موفق از داوری مبتنی بر فناوری، شفافیت و احترام به مخاطب است. الگویی که شاید در ورزش ما، نه فقط قابل الگوبرداری، بلکه لازم و حیاتی باشد.
- منبع خبر : فارس
لینک کوتاه :
https://hashiehvarzesh.com/?p=91869
