به گزارش حاشیه ورزش ، تیم ملی بسکتبال زنان ایران برای اولین بار بعد از انقلاب به رقابت‌های قهرمانی دسته دوم آسیا اعزام شد و با چهار شکست پیاپی مقابل لبنان، سوریه (دوبار) و اندونزی بین ۶ تیم حاضر در این دسته در جایگاه ششم قرار گرفت. در پایان این مسابقات تیم‌های لبنان، اردن، اندونزی، قزاقستان، سوریه و ایران به ترتیب اول تا ششم شدند و لبنان هم به دسته اول آسیا صعود کرد.
پوران عباسی در مورد عملکرد تیم ایران در کاپ آسیا به ایسنا گفت: عملکرد بازیکنان نشان داد که دختران ما سزاوار و شایسته هستند اما پنج بازیکن در شرایط ایده‌الی نبودند. آنها را باید در تورنمنت‌هایی که جنبه رسمی ندارند، به کار گرفت، اما برای تورنمنت بزرگی مثل کاپ آسیا که تنها یک تیم به دسته اول صعود می‌کند، تیم به نیمکتی قوی نیاز داشت. بازیکنان ما از نظر تکنیکی و مهارتی خیلی خوب کار کردند و حتی توانایی شکست رقبای خود را داشتند اما به شرایطی نیاز بود و باید تعویض‌هایی می‌گرفتند که کمک حالشان باشد، اما بازیکن تعویضی در حد و اندازه بازیکن داخل زمین نبود.
او در ادامه افزود: خانم عیسائیان، اسماعیل‌زاده، عبدالوند، شجاعی، یزدانی، وکیلی و برخی نفرات دیگر درخشش داشتند اما با این تیم فقط یک پوینت گارد بردیم که تجربه کافی نداشت. از طرفی تنها سنتر ما تینا عیسائیان بود و وقتی که مصدوم شد دیگر جایگزینی نداشت. این در حالی است که ما بازیکنان زیادی در ایران داشتیم اما آنها را جا گذاشتیم و پنج بازیکن دیگر را اعزام کردیم. اگر بحث جوان گرایی است که این کار باید از مسابقات کمتر رسمی انجام شود.
عباسی در مورد انتخاب بیشتر ملی‌پوشان از تیم‌های باشگاهی که هدایتشان در دست سرمربی و مربی تیم ملی است، گفت: شاید بحث برانگیز باشد اما بازیکنان خوب در این دو تیم هستند. وقتی اسپانسر خاصی وارد لیگ می‌شود بازیکنان هم جذبش می‌شوند چون قراردادهای بهتری می‌بندند. مساله انتخاب بازیکنان شیمیدر و اکسون نیست بلکه مساله این است که چرا بازیکنان بیشتری از تیم‌های گروه بهمن و نفت به جای آن پنج بازیکن ضعیف را به مسابقات نبردند. فکر می کنم باید به خانم آیدا گل محمدی، فرزانه فروتن فر، آناهیس خداوردیان و عسل پورحیدری در زمان‌های دیگری فرصت می‌دانند نه در کاپ آسیا. ما ناهیده اسدی، میگان خدادادی، گلشید امیدیان، سارا اعتماد و چند نفر دیگر را جا گذاشتیم در حالی که می‌توانستند بیشتر کمک کنند.
او در مورد نفرات حاضر در کادر فنی تیم ملی بیان کرد: خانم آقاجانی سرپرست بود و با اینکه کمک سرپرست نداریم اما یک عکاس با این عنوان همراه تیم اعزام شده بود. علاوه بر این دو نفر دیگر هم بودند که اصلا آنها را نمی‌شناسیم. این چهار نفر چه کمکی به سرمربی کردند؟ حتی اگر به سرمربی و مربی هم کار نداشته باشیم که چرا و چگونه انتخاب شدند، اما بقیه را بر چه اساسی انتخاب کردند و چه عنوانی داشتند؟ اگر عنوان داشتند پس چرا آنها را نمی‌شناسیم؟ خانم دوستی عکاسی خوب و محترم است اما حضورش به عنوان کمک سرپرست چه توجیهی دارد؟ ما مربیان جوان زیادی داریم که می‌توانستند آنها را ببرند تا در کاپ آسیا تجربه کسب کنند. همچنین سرمربی می‌توانست با کادری قوی به مسابقات برود اما دست خود را خالی کرد.
این کارشناس بسکتبال زنان از وضعیت بدنسازی تیم ملی انتقاد کرد و گفت: چگونه تیمی که به کاپ آسیا می‌بریم بدنسازی ندارد؟ بدنسازی را باید خیلی جدی‌تر بگیریم. بازیکنان ما از نظر مهارت خیلی خوب بودند و حتی می‌توانستند برنده شوند اما نیمکت ما ضعیف بود و نتوانستند جایگزین‌های خوبی باشند و بازیکنان کلیدی را تغذیه کنند. حتی دست بازیکنان خوب ما را هم بستند.
او با بیان اینکه تیم ملی باید اردوهای بیشتری را پشت سر می‌گذاشت، ادامه داد: ما با کشورهایی رقابت می‌کنیم که سال‌هاست در عرصه بین‌المللی حضور دارند. بنابراین باید از چهار سال قبل که مجوز بازی با حجاب صادر شد روی این تیم سرمایه‌گذاری می‌کردیم و با بدنسازی قوی و اعتماد به دیگر مربیان کار را پیش می‌بردیم. نباید تک محوری عمل می‌کردیم بلکه بهتر بود از گروهی از مربیان با تجربه استفاده شود. نه اینکه همه به مسابقات بروند بلکه فقط مشورت و کمک می‌گرفتند. امیدوارم فدراسیون مساله اردوها، بازی‌های تدارکاتی، بدنسازی و استفاده از مربیان بزرگ را جدی بگیرد.
