به گزارش حاشیه ورزش
رقابت‌های دوومیدانی قهرمانی آسیا یک بار دیگر نشان داد که ایران در دوهای سرعت، نه‌تنها فاصله‌ای عمیق با سطح قاره دارد، بلکه این شکاف روز به روز بیشتر می‌شود. شاید باید پذیرفت: “ما در دوهای سرعت، حرفی برای گفتن نداریم.”
در این رقابت‌ها، حسن تفتیان ۳۲ ساله در ماده ۱۰۰ متر، با وجود سال‌ها تجربه در میان ۸ نفر فینالیست، آخر شد و مریم طوسی ۳۷ ساله هم حتی به فینال نرسید و تنها با ۲۲ ثانیه دویدن به کار خود پایان داد. مهمتر از این عملکرد ضعیف، اینکه هر ۲ نتوانستند حتی رکوردهای شخصی یا داخلی خود را هم تکرار کنند؛ یعنی نشانه‌ای از افول مطلق. مقایسه ۲ رکورد ایران و قهرمانی آسیا این سوال جدی را هم مطرح می‌کند که آیا ثبت رکورد‌ها در ایران متفاوت با آسیا بوده و چقدر مطمئن است.
سرمایه گذاری روی چهره‌هایی که در فضای مجازی اول هستند!
در شرایطی که بسیاری از کشورها در پی ساخت نسل جدیدی از دوندگان جوان و پرانرژی هستند، فدراسیون دوومیدانی ایران هنوز چشم امید به چهره‌هایی دوخته که سال‌هاست دیگر برگ برنده نیستند. این مسئله فقط به عمر ورزشی محدود نمی‌شود؛ نوع تمرکز، سبک زندگی، و حتی حضور پررنگ در فضای مجازی از عواملی است که حواس برخی از این ورزشکاران را از مسیر حرفه‌ای منحرف کرده است. به جای تمرکز بر تمرین و تحلیل رقبا، آن‌چه دیده می‌شود پست و استوری اینستاگرامی در آستانه مسابقه در پیست است!
دوهای سرعت برای ما مثل دویدن روی تردمیل است!
اما فراتر از نقد، باید به یک حقیقت مهم توجه کرد: ایران در دوهای سرعت نه زیرساخت دارد، نه برنامه علمی، نه فیزیولوژی برتر و نه حتی تجربه بین‌المللی کافی. کارشناسان بارها گفته‌اند که دوهای سرعت برای ما مثل دویدن روی تردمیل است؛ جلو نمی‌رویم، فقط خسته می‌شویم.
با این شرایط آیا وقت آن نرسیده که مسیر را عوض کنیم؟
در همین رقابت‌های آسیایی هم مشخص شد که در رشته‌هایی مانند دوهای استقامت، پرش‌ها و پرتاب‌ها، ایران هم استعداد دارد و هم سابقه. نگاهی به مدال‌آوران پیشین ما، از احسان حدادی در پرتاب دیسک گرفته تا سجاد مرادی در استقامت یا لیلا رجبی در پرتاب وزنه نشان می‌دهد که تمرکز بر این رشته‌ها نتیجه‌بخش‌تر است.
در دوهای استقامت، فیزیک ورزشکاران ایرانی، ظرفیت تمرینی بلندمدت، و حتی جغرافیای طبیعی کشور می‌تواند به ما کمک کند. در پرتاب‌ها نیز ساختار بدنی و آمادگی قدرتی ورزشکاران ایرانی، مزیتی نسبی محسوب می‌شود. پس چرا همچنان بودجه و تمرکز را صرف دوهای سرعت می‌کنیم که حتی برای حضور در فینال آسیا هم مشکل داریم؟
عدم سرمایه گذاری روی چهره‌های دوره گذشته
اکنون که احسان حدادی، خود یکی از موفق‌ترین ورزشکاران پرتابی ایران است، ریاست فدراسیون را بر عهده دارد، شاید بهتر باشد به جای تداوم سیاست‌های گذشته، نگاه راهبردی جدیدی شکل بگیرد. نگاهی که روی رشد استعدادهای جوان در رشته‌هایی با پتانسیل واقعی تمرکز کند؛ نه روی چهره‌هایی که دوره درخشش‌شان گذشته و حالا فقط به لطف شهرت و فالوور، دوباره به میدان فرستاده می‌شوند.
مدیریت منابع، تصمیم‌های هوشمندانه و تمرکز روی رشته‌های مستعد، شاید همان چیزی باشد که دوومیدانی ایران را از این خواب طولانی بیدار کند.
