به گزارش حاشیه ورزش
رباط صلیبی قدامی (ACL) محدودکننده اصلی جابجایی رو به جلوی تیبیا است و در وضعیت فلکسیون ۹۰ درجه زانو حدود ۸۵ درصد مقاومت را ایجاد می‌کند. همچنین به عنوان محدودکننده ثانویه چرخش تیبیا (چرخش خارجی در فلکسیون) و زاویه‌دار شدن واروس – والگوس در اکستانسیون کامل نقش دارد.
باند خلفی جانبی این رباط عامل اصلی مقاومت برابر هیپراکستانسیون است. همچنین ACL به کنترل آرتروکینماتیک مفصل کمک می‌کند و علاوه بر ایفای نقش محدودکننده مکانیکی، رباط کارکرد حس عمقی هم دارد.
پارگی ACL شایع‌ترین آسیب حاد منتهی به دوری طولانی مدت از ورزش است. اکثر موارد پارگی به صورت غیر برخوردی و در قسمت میانی (۴۴ درصد) یا قسمت پروکزیمال رباط (۳۴ درصد) رخ می‌دهند. پارگی‌های توام با کندگی از فمور در حدود ۱۴ درصد موارد ایجاد می‌شوند و پارگی‌های قسمت دیستال و توام با کندگی از تیبیا کمترین شیوع را دارند. پارگی‌های کامل رشته‌های ACL اکثریت عمده (۷۹ درصد) پارگی‌ها را تشکیل می‌دهند و مابقی موارد، پارگی‌های نسبی هستند.
مکانیسم آسیب بسته به رشته ورزشی متفاوت است. در رشته‌های توپی ۲ مکانیسم شایع، مانور برشی (cutting) و فرود تک پا هستند. مانورهای برشی با افزایش شدید در گشتاور واروس-والگوس و چرخش داخلی و همچنین شتاب منفی (deceleration) همراه هستند.
به طور رایج پارگی ACL زمانی رخ می‌دهد که زانو در چرخش خارجی و فلکسیون ۳۰-۱۰ درجه باشد و در وضعیت والگوس قرار گرفته باشد و بالاتنه با هدف تغییر مسیر ناگهانی چرخش داخلی پیدا کند. در آسیب‌های همراه با فرود هم زانو نزدیک به اکستانسیون کامل است. در ورزش‌های زمستانی و اسکی، اکثر آسیب‌های رباط از چرخش داخلی تیبیا در وضعیتی که زانو فلکسیون بیش از ۹۰ درجه دارد، حاصل می‌شود.
در مورد مکانیسم آسیب، شواهد علمی اخیر حاکی از آن هستند که عوامل بیومکانیک در صفحه ساجیتال مکانیسم اصلی فشار بر ACL است. کاهش زاویه فلکسیون زانو و افزایش نیروی عضله کوادریسپس و نیروی واکنشی زمین (GRF) به عقب از پیش‌نیازهای اصلی افزایش بار روی ACL هستند.
اگرچه گشتاور والگوس خارجی زانو در همراهی با آسیب‌های رباط ذکر شده‌اند ولی به نظر نمی‌رسد که گشتاورهای والگوس-واروس و چرخش داخلی- خارجی بتوانند به تنهایی و بدون همراهی با نیروهای زیاد در صفحه ساجیتال آسیب‌های غیربرخوردی را ایجاد کنند.
بر اساس این مطلب که از سوی فرزین حلب‌چی، استاد گروه پزشکی ورزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران تهیه شده و توسط فدراسیون پزشکی ورزشی در اختیار ایسنا قرار گرفته، آمده است: در مورد انتخاب نوع درمان (جراحی زودرس، دیررس و درمان غیرجراحی) اختلاف نظر زیادی وجود دارد ولی تصمیم‌گیری باید به صورت کاملا فردی و با توجه به سایر عوامل و آسیب‌های همراه صورت پذیرد.
سن کمتر از ۲۵ سال، شرکت در فعالیت‌های ورزشی حرفه‌ای، وجود بی‌ثباتی عملکردی محسوس، همراهی با آسیب‌های لیگامانی، غضروفی و منیسک، امکان موفقیت درمان غیرجراحی را کم می‌کنند. درمان غیرجراحی شامل تعدیل فعالیت، تقویت عضلات اندام تحتانی، تمرین تعادلی و استفاده از بریس مناسب است. یک مطالعه نشان داد ۶۰ درصد افرادی که به صورت غیرجراحی درمان شده بودند در کوتاه مدت به خوبی موارد جراحی شده پاسخ دادند.
درمان غیرجراحی برای بهبود نشانه‌ها، عملکرد، کیفیت زندگی و شرکت در ورزش و احتمال ایجاد استئوآرتریت پایین‌تر از جراحی زودرس نیست و بازتوانی باید معطوف به کارآیی قدرتی و عملکردی و اجتناب از افزایش سریع در بار تمرینی و با رعایت زمان بندی بازگشت تدریجی به ورزش باشد.
