به گزارش “حاشیه ورزش “، کسب پیروزی مقابل قهرمان فصل گذشته لیگ در ورزشگاه آزادی و شکست دادن نساجی با ارائه‌ی یک بازی شناور، آن هم در روز درخشش مانو فرناندز، خیلی زود هواداران سپاهان را به تیم ژوزه مورایس امیدوار کرد. اما مرد پرتغالی در ۴ هفته‌ی آتی به ترتیب مقابل گل‌گهر، فولاد، ذوب‌آهن و آلومینیوم اراک از کسب پیروزی ناکام ماند تا کم کم انتقادات را متوجه خودش، کادرش و حتی خرید‌هایش ببیند. با این حال او و تیمش خیلی زود به خودشان آمده‌اند و در یک بازه ۴ هفته‌ای دیگر، موفق به کسب ۳ پیروزی شدند تا حالا با ۱۹ امتیاز، پشت سر پرسپولیس ۲۱ امتیازی جای بگیرند.
به بهانه‌ی نمایش‌‌های درخشان این روز‌های سپاهان و تقابل جذاب این هفته‌ی‌شان با تراکتور، قصد داریم نگاهی موشکافانه‌تر به دیدار زردپوشان نقش جهان با تیم قربان بردیف داشته باشیم.
*روزی که بردن توپ‌های سوم پیروز میدان را تعیین کرد
تراکتور بردیف که با ۴ برد از ۵ دیدار آخرش به نقش جهان آمده بود، برای گرفتار نشدن در تله‌ی پرس‌های مرکز زمین سپاهان، بی‌خیال ساخت بازی از عقب زمین شده بود و تقریباً همه‌ی ضربات شروع مجدد توسط اخباری و در ادامه توسط کاخ‌ساز، بلند زده می‌شد. در حالی که انتظار می‌رفت حضور هم‌زمان سه هافبک در مرکز زمین آرایش ۲-۵-۳ تراکتور در کنار قرار گرفتن رضا اسدی در خط حمله، به تبریزی‌ها امکان بردن توپ‌های سوم بیش‌تری را بدهد، این هافبک‌های سپاهان( به ویژه مسعود ریگی) بودند که با جای‌گیری‌های مناسب‌شان اغلب توپ‌های سوم را تصاحب می‌کردند. این یکی از مواردی بود که در کاهش مالکیت توپ تراکتور( ۳۲٪)، حتی قبل از ۱۰ نفره شدن آن‌ها، تأثیر چشم‌گیری داشت.
مشکل بعدی تیم بردیف در این مسابقه، اجرای ضعیف تله‌ی پرس در جناحین در کنار دفاع نامنظم در بلاک بود. تراکتور که با آرایش ۲-۳-۵ دفاع می‌کرد، وینگ‌بک‌های خود را روی دو وینگر سپاهان «مارک» کرده بود و دو هافبک بازوی تبریزی‌ها، آلوز و واگنین، وظیفه داشتند در صورت انتقال توپ به مدافعان کناری سپاهان برای ساخت بازی از عقب، روی آن‌ها بروند. اما مسئله آن جا بود که در زمان شیفت به جناحین، پوشش مناسب توسط بازوی مخالف سمت توپ و دو مهاجم نوک تراکتور در این مسابقه( اسدی و عباس‌زاده) داده نمی‌شد؛ در نتیجه حداقل ۲ هافبک از ۳ هافبک مرکزی سپاهان آزاد می‌ماندند و اگر اصفهانی‌ها موفق می‌شدند توپ را از جناحین در آورند، فضای بسیار زیادی در مرکز زمین نصیب هافبک‌های‌شان می‌شد.
